Roma Ligocka wiek

Roma Ligocka wiek; Roma Ligocka, później znana jako A. Roma Liebling, urodziła się 13 listopada 1938 roku w Krakowie. Polski pisarz i malarz Roma pochodzi z Polski. Urodziła się w żydowskim domu i zawsze identyfikowała się jako Żydówka. Roma urodziła się w 1946 r. w rodzinie Teofili z domu Abrahamer i Dawida Lieblinga, którzy zmarli w tym samym roku. Roma otrzymała imię po matce.

Po nazistowskiej okupacji Polski jej ojciec trafił do obozów koncentracyjnych Paszów i Auschwitz, gdzie odbywał karę. W czasie II wojny światowej wraz z matką została przeniesiona do krakowskiego getta. Tam zostali oddani pod opiekę polskiej rodzinie i pozostali tam do wyzwolenia getta pod koniec 1943 roku. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczęła studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie a także scenografię.
Po pierwszym wyjeździe z PRL w 1965 r. wraz z mężem Janem Biczyckim udała się do Monachium w niemieckim landzie Bawaria.

Przez długi czas była zatrudniona jako projektantka kostiumów i scenografka w europejskich teatrach, operach, studiach filmowych i telewizyjnych studiach produkcyjnych.

Motywacją do napisania jej najbardziej znanego utworu, „Dziewczyny w czerwonym płaszczu”, było obejrzenie filmu „Lista Schindlera”. Zobaczyła siebie odbitą w lustrze jako młoda kobieta w czerwonym płaszczu. Stał się wzorem do naśladowania dla innych w praktyce nagrywania własnych życiowych historii. Jej autobiografia zatytułowana „Dziewczynka w czerwonym płaszczu” została opublikowana w 2001 roku. Opisała w niej swoje dzieciństwo w getcie, w tym zmagania z terrorem, zakłopotanie i śmierć członków rodziny. Następnie opisała swoje życie po wojnie, w tym zabawy z kuzynem Romanem Polaskim i przyjacielem Ryszardem Horowitzem, krótką fascynację komunizmem, wejście do krakowskiej bohemy artystycznej, nawiązanie przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim, liczne związki romantyczne, i wreszcie emigracja i kariera w showbiznesie dla kuzyna. Autor cierpiał zarówno na zespół stresu pourazowego (PTSD), jak i uzależnienie od narkotyków, które przyczyniły się do jego rozpaczy. We wrześniu 2001 roku została uhonorowana Nagrodą Krakowskiej Książki Miesiąca.

W swojej powieści „Jeden dobry dzień” Roma opowiada o samotności i podkreśla, że ​​może ona również budzić lęk. To jest coś, na co zwraca uwagę Roma w swoim piśmie. Twierdzi, że samotność ostatecznie będzie zarówno jej upadkiem, jak i jej wybawcą. Roma sugeruje, że życie osoby twórczej, takiej jak pisarz czy artysta, to często samotność. Kiedy wokół ciebie są inni ludzie i jest dużo zamieszania, nie możesz usłyszeć, co dzieje się w twojej głowie. Ludzki mózg jest zaprojektowany do aktywnego poszukiwania okoliczności, w których dana osoba doświadczy samotności. Potem jest w wielu agonii. Ze względu na nieskomplikowany fakt, że trudno jest być samemu, gdy wszyscy inni są w grupach. Naucz się akceptować to jako normalne, Roma. Kiedy byłem młodszy, ćwiczenie samokontroli oznaczało wejście do pokoju, w którym przynajmniej wszyscy siedzieli w tym samym miejscu.

Mimo podeszłego wieku, etyka pracy Romów w żaden sposób nie zmniejszyła się. Uważa, że ​​ludzie w dzisiejszych czasach częściej piszą na laptopach, ponieważ zajmuje to mniej czasu. W końcu jest po prostu rzemieślniczką, jak każdy inny artysta. Rzeźbi zarówno pojedyncze słowa, jak i całe zdania. Ponieważ pisze materiał ręcznie, jest w stanie nadać mu bardziej zmysłową perspektywę, a także bardziej płynny metr. Uważa, że ​​pisanie „Kocham cię” na kartce papieru jest dla niej ważniejsze niż wpisywanie słów „Kocham cię” na klawiaturze komputera.

Na przykład w swojej książce zatytułowanej „Nieuchronnie” wspomniała, że ​​pozornie nieistotne rzeczy i uczucia mogą w rzeczywistości dać nam ogromną dozę hartu ducha, ale mają też potencjał, aby zostać nam bardzo szybko odebrane.

Roma wierzy, że dzisiejsi lekarze i naukowcy poświęcają się pomaganiu ludziom żyć dłużej i zdrowiej niż w przeszłości. Wynalezienie druku pomogło wypełnić lukę kulturową, jaka istniała między różnymi pokoleniami w średniowieczu, która nie była tak wielka jak dzisiaj. Kiedy pojawiły się pierwsze książki, dzieci mogły nauczyć się czytać, pisać, a nawet łaciny. Kiedy pojawiły się książki, nawet zamożni rodzice nie mieli dostępu do edukacji dla swoich dzieci. W tym momencie oboje zabrakło im słów. Ludzie spędzali dużo czasu na czytaniu, a im większe mieli doświadczenie, tym więcej przyswajali informacji. Dzięki temu, że zgromadził większą wiedzę, był w stanie utrzymać pozycję lidera . Nie tylko słowo pisane, ale także sposób, w jaki ludzie się ze sobą komunikowali, były kluczowe dla rozwoju tej cywilizacji.

Kiedy babcia lub dziadek dziewczyny zadaje jej pytania dotyczące internetu i obsługi telefonu, 12-letnia dziewczynka uważa, że ​​starają się ją wygłupiać i nie ma z nimi nic ciekawego do omówienia. W wyniku tego pogłębia się przepaść, jeśli chodzi o ich kultury. Ci dziadkowie mogą bez dyskomfortu korzystać z nowego sprzętu; jednak, biorąc pod uwagę, że nie muszą robić tego regularnie, dlaczego mieliby to robić?

Inne jej książki to: “Przyjaciel w lustrze”, “Wszystko z miłości”, “Kobieta w drodze” “Tylko ja”, “Tylko ja”, “Wszystko z miłości”, “Czułość i obojętność” , „Róża”, „Księżyc nad Taorminą”, „Dobre dziecko”, „Wolna miłość”, „Drogi Romo”, „Radość życia” i „Moc rzeczy”.

Kiedyś Roma zwróciła uwagę, że „nie ma starości!” Ludzie się nie starzeją, ludzie dojrzewają. Doskonale pamiętam moment, w którym po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że młodość nie jest czymś, co mam na zawsze. Było lato, pięknie. Miałem 17 lub 18 lat. Szedłem ulicą Sienną w Krakowie. Spojrzałem na swoje dłonie – gładkie, długie palce – i pomyślałem: “Mój Boże! Ale za kilka lat będę miał ręce jak ropucha!” Od tego czasu przyglądam się kobietom w każdym wieku. Byłem zaskoczony ich zgodą na bycie brzydkim. “